متن شعر بلوچی از شاعره بلوچستان بانو مریم بلوچ
بُهار بهار بهارنت وشّی لالَه زارِنـْـت
کِشْتـِنْتَ و کِشارِنْت، شَه اِستونا تَوارِنْت
گـُوات آتــَگـَئ پَه کارا جَمْ کـُرْتـَه جَمّرانا
باگـَئ خُوشی و وَشی، پاچ کرتگی دَرانا
ڌِگار نه هُشْک، که تـَرّنـْت،گِرْدْ سبزَگِنـْت و جَرّنْتّ
اَورانا گِـنْد که رڃچَنْت ،زانـَئ گـُشـَئ که زَرّنـْـتّ
گـُلِنت و بلبلنْـتا سَبْزگ و سُنـْبلنتا
هرجا ڌِگار جُـشیت چَمَه گی قُلقلنتا
بلبل تمام وانـَنْت نۏک اورْتگی بهارڃ
گـُلان باید مَرۏچی لۏ ̈طنـْت شـَـمّا تـَوارڃ
گۏن گۏن اَوْری تـَوارن،شعری اَسپا سُوارُن
حاجت نـَیـِنـْت بُهارا، من سبزگ و بُهارُن
بلبل تمام وانـَـنـْت جُوانڃن لیکـّو مَرۏچی
مَیْل آتـَگـَئ دلـَـیْـتا جَنڃن بیتّ بلۏچی